Met 50% kennis, 100% beslissen

Eindelijk zijn we zover: we durven onzekerheid te omarmen en in het niet-weten beslissingen te nemen! Ik word daar heel erg blij van.

Met de snelle verspreiding van het Corona-virus worden we ons langzaam bewust dat kennis en informatie alléén niet zoveel houvast geven. En dat er helemaal geen kant-en-klare oplossingen zijn. Dit is een grote omschakeling in ons denken. We hebben onszelf immers lang wijsgemaakt dat we in een wereld leven die maakbaar en voorspelbaar is.

We beseffen nu dat we ons niet meer alleen bij de feiten kunnen houden, want dan lopen we steeds achter de feiten aan. We beseffen nu dat we niet meer kúnnen wachten tot we alles zeker weten want dan gebeurt er in het Nú helemaal niets. Na veel crisisoverleg leren we het steeds beter: we weten veel niet en tóch moeten we iets doen.

Het bewustzijn groeit dat we in onzekerheid leven, en dat dit ok is. Het bewustzijn groeit dat we niet alles kunnen beredeneren en controleren. Dat het een illusie is alles te kunnen meten en weten. We beslissen in onzekerheid en durven daar zelfs in het publieke domein voor uit te komen.

Dit inzicht en de moed die daaruit voortkomt (we gaan tóch handelen), voorkomt veel ellende binnen crisisteams: hyperactiviteit en uitputting door steeds te acteren op de waan van de dag en verkramping door bang te zijn om fouten te maken.

Met 50% kennis, 100% beslissen betekent dat crisisteams voorwaarts blijven gaan en binnen alle onzekerheden de regie houden. Lang leve het omarmen van onzekerheid.

Tien jaar geleden ontdekte ik dat het werk van Nassim Nicholas Taleb voor mij mooie metaforen bevat om in gesprek te gaan met crisisteams. Taleb liet zich inspireren door de beursvloer en schrijft veel over toeval, waarschijnlijkheid en denkfouten. Als strategisch adviseur crisisbeheersing gebruik ik elementen uit zijn werk met crisisteams en bestuurders. Ik noem dat onzekerheidskunde – Irene Nijhof.